Маданияти ширкат
Миссия
бахри некуахволии моддию маънавии хамаи коркунон, ба пешравй ва тарак-киёти чамъияти инсонй хисса гузоштан.
Биниш
Ҳонгҷиро ба як корхонаи дар сатҳи ҷаҳонӣ эҳтиром гузоштан ва сердаромад табдил додан, ки мизоҷонро қаноатманд месозад, кормандонро хушбахт мегардонад ва эҳтироми ҷомеаро ба даст меорад.
Арзишҳо
Тамаркуз ба мизоҷон:
Қонеъ гардонидани талаботи муштариён ва амалӣ намудани орзуҳои онҳо вазифаи аввалиндараҷаи корхона мебошад. Мавҷудияти ҳам корхона ва ҳам фард эҷоди арзиш аст ва объекти эҷоди арзиш барои корхона фармоишгар аст. Мизоҷон хуни ҳаёти корхона мебошанд ва қонеъ кардани ниёзҳои онҳо моҳияти амалиёти тиҷоратӣ мебошад. Ҳамдардӣ кунед, аз нуқтаи назари муштарӣ фикр кунед, эҳсосоти онҳоро дарк кунед ва барои қонеъ кардани ниёзҳои онҳо кӯшиш кунед.
Кори дастаҷамъӣ:
Даста танҳо як даста аст, вақте ки дилҳо муттаҳид мешаванд. Якҷоя ба воситаи ғафс ва борик истода; ҳамкорӣ кардан, масъулият ба дӯш гирифтан; фармонҳоро иҷро кардан, якдилона амал кардан; ҳамоҳанг созед ва якҷоя ба боло ҳаракат кунед. Бо ҳамкорон, ба мисли оила ва дӯстон муошират кунед, барои шарикони худ ҳар кори аз дастатон меомадаро кунед, алтерруизм ва ҳамдардӣ дошта бошед ва дилсӯз ва самимӣ бошед.
Беайбӣ:
Самимият боиси камолоти рӯҳонӣ мегардад ва вафо кардан ба ваъда аз ҳама муҳим аст.
Ростқавлӣ, самимият, ошкоро ва самимият.
Асосан ростқавл бошед ва ба одамон ва масъалаҳо самимона муносибат кунед. Дар амал кушодаву ростқавл бошед ва дили поку зеборо нигоҳ доред.
Эътимод, эътимод, ваъдаҳо.
Ваъдаҳои сабук надиҳед, аммо вақте ваъда дод, бояд иҷро шавад. Ваъдаҳоро дар хотир нигоҳ доред, барои ноил шудан ба онҳо кӯшиш кунед ва иҷрои рисолатро таъмин кунед.
Ҳавас:
Бо шавқ, дилчасп ва ҳавасманд бошед; мусбат, хушбин, офтобӣ ва боварӣ; шикоят накунед ва шиква накунед; пур аз умед ва орзуҳо бошед, ва нерӯи мусбӣ ва зинда. Ба кору зиндагии ҳаррӯза бо тафаккури тоза муносибат кунед. Чи хеле ки «Бой дар рух аст» мегуянд, зинда-гии одам олами ботинии уро ифода мекунад. Муносибати мусбӣ ба муҳити атроф таъсир мерасонад, ки дар навбати худ ба худ таъсири мусбӣ мерасонад ва як ҳалқаи бозгаштро ба вуҷуд меорад, ки ба боло ҳаракат мекунад.
Бахшидашавӣ:
Эхтиром ва мухаббат ба мехнат заминай асосии ба даст овардани комьёбихои калон мебошад. Бахшидашавӣ дар атрофи консепсияи «ба мизоҷон нигаронидашуда», ҳадафи «касбият ва самаранокӣ» ва талош барои хидматрасонии баландсифат ҳамчун ҳадаф дар амалияи ҳаррӯза нигаронида шудааст. Мехнат мавзуи асосии хаёт буда, хаётро пурмазмун ва истирохатро азизтар мегардонад. Иҷро ва ҳисси комёбӣ аз кор бармеояд, дар ҳоле ки беҳтар кардани сифати зиндагӣ инчунин манфиатҳоеро тақозо мекунад, ки кори барҷаста ҳамчун кафолат ба даст овардааст.
Тағйиротро қабул кунед:
Ҷуръат кунед, ки ба ҳадафҳои баланд мубориза баред ва омода бошед, ки ҳадафҳои баландро зери шубҳа гузоред. Пайваста бо мехнати эчодй машгул шуда, худро доимо такмил дихад. Ягона доимӣ дар ҷаҳон тағирот аст. Вақте ки тағирот фаро мерасад, хоҳ фаъол ё ғайрифаъол, онро мусбат қабул кунед, ислоҳоти худро оғоз кунед, пайваста омӯзед, навоварӣ кунед ва тафаккури худро ислоҳ кунед. Бо мутобиқшавии истисноӣ, ҳеҷ чиз ғайриимкон нест.